Strumień indukcji magnetycznej

Danej powierzchni płaskiej przypisujemy wektor \( \overrightarrow{S} \) o długości równej polu tej powierzchni S i kierunku prostopadłym do powierzchni. Strumieniem \( \Phi_B \) wektora indukcji magnetycznej \( \overrightarrow{B} \) przez taką powierzchnię nazywamy iloczyn skalarny

\[ \Phi_B = \overrightarrow{B} \cdot \overrightarrow{S}=BS\cos{\angle (\overrightarrow{B},\overrightarrow{S})} \]

Podczas kiedy wartość bądź kierunek wektora \( \overrightarrow{B} \) zmienia się na rozpatrywanej powierzchni, strumień należy obliczać rozbijając powierzchnię na niewielkie części. Strumień jest tym większy, im więcej linii sił przecina obwód. Z definicji wynika, że strumień jest największy co do wartości bezwzględnej, gdy obwód jest prostopadły do kierunku pola ( \( \overrightarrow{B} || \overrightarrow{S} \) ) – wtedy najwięcej linii przenika przez obwód. Gdy zaś powierzchnia obwodu jest równoległa do kierunku pola magnetycznego ( \( \overrightarrow{B} \overrightarrow{S} \) ) - strumień przez obwód jest równy zeru, a linie sił pola nie przecinają powierzchni obwodu.

Jednostką strumienia indukcji jest weber (Wb). Strumień indukcji równa się 1Wb, gdy pole o indukcji 1T przenika prostopadle powierzchnię \( 1m^2 \):

\[ 1Wb = 1T \cdot 1m^2 \]